اشعار

چنان پوشیده در نورست آن تندیس زیبایی           که باشد یک‌به‌یک شایستۀ القاب زهرایی

به دنیایش رضا سوگند، از بس محوِ حق بوده           جـدا گـردیـده از آمـال او امـیال دنـیـایی

هر صبح‌دم صبا متوسّل به عـصمتـش            شاید شود زیـارت معـصومه قـسمتـش

هرروز، آفتاب خراسان به سمت اوست            دیدار آشناست، می‌ارزد به زحـمتـش!

هرکس گـدایی می‌کـند بر ساحـت زهرا            بــایـد بـیـایـد قـم بـیـایـد خـدمـت زهــرا

معصومه یعنی نور، یعنی عصمت زهرا            پیداست در صحن و سرایش جنّت زهرا

عاشـقی، نقـطۀ پایانی درمـاندگی است            عاطفه، مـزّۀ شیـرینیِ سرزندگی است

عشق، در مکتبِ توحیدی ما، بندگی است            فِیضِ دارندگی اصلاً به برازندگی است

خانه‌ای که سایه‌اش موسی‌ابن جعفر می‌شود            خوشبحال آنکه در این خانه دختر می‌شود

از زیارت نامه‌ات پیداست بیش از آن، رضا            از مقـامـاتت بگـوید خـلق کـافر می‌شود

اول سلام و عرض ارادت به محضرت            من آمـدم دوبـاره شـوم خاک این درت
بـانـوی آب و آیــنــه، ای دخــتـر امـام            مرآت روی توست، نـشانی ز مـادرت

بـانــوی آفــتـابـی قــم بـر شـمـا ســلام            بر محـضـر مـقـدسـه‌ات از خـدا سـلام
تو واجب السلامی وهرکس مُحب توست            واجـب بود کـند به حـضور شـما سلام

امام کل گنبدهاست گر تَحْتُ الْحَنَک دارد            که در پشت سرش معصومه فوجی از مَلَک دارد

جهان را می‌کند روشن ولی با نور این گنبد            یقین دارم به نور افشانی‌اش خورشید شَک دارد

بر درگـهـی سـلام که ذلت ندیـده است            آن را خدا چو عرش عزیز آفریده است

بر حـضرتی سلام که از حُسنِ تربیت            در روزگار از عظمت یک پدیده است

باز است از حریم تو چندین در بهشت            هم دخـتر بـهـشتی و هم خواهر بهشت

قم در هجـوم حـادثه‌ها ایمن از بلاست            پُر کرده دور شهر تو را مرمر بهشت

خیر کـثـیر و معـنی آیات کـوثـر است            قائم مقام حضرت زهرای اطهر است

او فاطمه است، فاطـمۀ دیگر قم است            عرش خدا به زیر قدم‌های او گم است

اینجا فروغ عشق و صفا موج می‌زند            نور خدا به صحن و سرا، موج می‌زند

اینجا که طورِ جلوه و سینای ایزدی‌ست            از هر کـرانه نـور خـدا مـوج می‌زنـد

این زن که خاک قم به وجودش معطر است            تکـرار آفـرینـش زهـرای اطـهـر است

تـکـرار آفــریـنـش افــلاک بـر زمـیـن            تکـرار آفـریـنـش عـرش مصـوّر است

در شهرِ پُر غَمی که نَمانده‌ست مَحرمی            تـو دافـعَ الـبـلایـی و تو رافـعَ الـغَـمـی

در شهرِ شوره‌زار و نمکزار زخمی‌ام            تنهـا برای این دلِ زخـمی تو مَرهـمی

سلام ای ماه، ماهِ بیشتر از ماه، نورانی            سلام ای خواهرِ خورشید، ای خورشیدپیشانی

سلام ای دخترِ نوری که در تاریکی‌اش بردند            که یادت روشنایی بود، در شبهای زندانی

تو مجموعۀ لطف‌ و جـود و عـطایی            تو یک چـشمه از جوشـش هَـل اَتایی
تو دریـاچـه نـه؛ بَـحـر بـی‌انـتـهـایـی            چه‌گویم‌ که ‌هستی؟ چه‌گویم‌ چه‌هایی؟

عزیزی آنچنان که جایگاهت قلب ایران است            بزرگی آنچنان که عقل در وصف تو حیران است

طبیبی در جوار مرقدت بیمار بسیار است            کریمی در حریم قدسی‌ات سائل فراوان است

تا حـریـمِ قُـربِ تو با پـایِ لـنـگـان آمدم            در بهشتِ خـانه‌ات از کُـنجِ زنـدان آمدم

گنبد و گلدسته‌هایت در دلم چون کعبه شد            بسـته‌ام احرام باز، با چـشمِ گـریان آمدم

به دریـا رسـیـدم پس از جـستـجـوها            بــه دریـــای پــهــنـــاور آرزوهــــا

به دریای محضی که این خاک سوزان            گــرفــتــه از امـــواج او  آبـــروهــا

قـلـم دسـتِ دل داد لـطـف رضـا            کـه بـنـویـسـد از ٱســوۀ هـل أتـا

همان که حریمش حریم خداست            هـمان که مدیحـش ثنای ولاست